Sima Ənnağı

KUKLA

q o r x u l u   h e k a y ə 

Şəhərin kənarında çoxdan tərk edilmiş bir ev vardı — ot basmış həyət, boyası qopub tökülmüş divarlar, qurumuş ağaclar. Yaz aylarında həyətdə pişiklər əylənirdi, sonra uzun müddətə yox olurdu. Bu evdə əvvəllər varlı bir ailə yaşayırdı, lakin onların kiçik qızı Leyla itkin düşəndən sonra ailə başqa şəhərə köçmüşdü. Ailənin köçməsi ilə ruhunu itirmiş ev zamanın basqısı altında dağılırdı.

     Bir gün Murad təsadüfən şəhərin bu hissəsinə gəldi, burada tərk edilmiş bir evin olduğunu heç bilmirdi, sevindi, sanki gizli bir xəzinə tapmışdı. Murad tənha birisi  idi, az sosiallaşdığına görə xanımlarla uzunmüddətli tanışlıq qura bilmirdi, içindəki boşluğu doldurmaq üçün köhnə binaları, tikililəri öyrənirdi, bu hobbisi ilə toz qatı altında yatan məişət tarixinə, insanların həyat tərzinə bələd olurdu, hesab edirdi ki, hər qədim əşya unudulmuş günlərin tarixçəsini qoruyub saxlayan lal şahiddir. Muradın beynində bir ideya vardı – keçmişin insanları haqqında bir kitab yazmaq. Hər kitab hər hansı fikirlə başlayır, və yalnız çalışqanlıq, cəsarət nəticəsində beynindəki düşüncədən kağızdakı son sətrin nöqtəsinə qədər davam edən yolu qət edə bilərsən.

      Boş evi görən Murad içəri gedib baxmaq qərarına gəldi, adətən belə yerlərdə maraqlı tapıntılar olurdu, və artıq köhnə kitablar, məişət əşyaları və fotoşəkillərdən ibarət kiçik bir kolleksiya toplaya bilmişdi.

     Yarımqaranlıq otağa daxil olan Murad kəskin toz və kif iyini duydu. O sanki xatirələrin izini gizlədən dünyaya addım atmışdı. Otağın qaranlıq künclərində xışıltı ilə eşələnən siçovullar  onu bir qədər qorxutdu, elə bil canlı kimsə qaranlıqda Muradla təmas qurmaq istəyirdi.

     Aşağı mərtəbədə ətrafa nəzər salandan sonra Murad  macəra ruhunun təsiri ilə çardağa çıxmaq qərarına gəldi, təcrübəsindən bilirdi ki, ən maraqlı şeylər adətən orada, sandıqlarda və rəflərdə saxlanır. Və yanılmadı. Çardaqda xeyli köhnə əşya yığılmışdı — paslı mexanizmlər, kitablar, işlənmiş mebellər, güzgülər. Hər əşyanın bilinməyən tarixçəsi vardı. Küncdə, tozlu pəncərədən düşən gün işığı altında qaralan döymə naxışlı sandıq Muradın diqqətini çəkdi. Murad sandığa yaxınlaşıb qapağı açdı, cır-cındırın altında gözəl bir kukla tapdı. Kukla sanki canlı idi, uzun qıvrım saçları, cəhrayı dodaqları, toppuş əl-ayağı onu balaca qıza oxşadırdı, elə özü də balaca uşaq boydaydı. Muradın övladı yox idi, balaca bir qız tanımırdı ki, kuklanı ona versin. Murad kuklanı elə oradaca, sandıqda qoymaq istədi, qəfildən ona elə gəldi ki, kukla gözlərini açıb-yumdu. Murad kuklaya xeyli diqqətlə baxdı, qeyri-adi heç nə tapmadı və onu özü ilə aparmaq qərarına gəldi.

     Evdə Murad kuklanı komodun üstünə qoydu, özü isə dincəlmək üçün divana uzandı. Nəsə özünü yorğun hiss edirdi, hərçənd elə də uzun məsafə qət etməmişdi. Gözlərini yumub, aramla nəfəs alırdı. Bu cür dincəlmək onun vərdişi idi – özünü yorğun hiss edəndə, yatmasa da, divana gözüyumulu şəkildə uzanıb mürgüləyər, beynini və bədənini dincəldərdi.

     Mürgülü vəziyyətdə yavaş-yavaş sayan bir uşağın səsini aydın eşitdi: "Bir... iki... üç... dörd... beş ...". Murad qəfildən gözlərini açdı və yenə, deyəsən, kukla  gözünü qırpdı. Murad  buna o qədər də əhəmiyyət vermədi, düşündü ki, yuxuludur, gözünə nəsə görünüb.

     Sonra o, kompüter arxasına keçib işləməyə başladı, bir müddət sonra otaqda  səs eşitdi. Arxaya dönüb kuklanın üzündə təbəssüm gördü. Murad əmin idi ki, kuklanı tapanda o gülmürdü. Kukla gülə bilməzdi! Kukla başını bir qədər əyib təbəssümlə Murada baxırdı. Muradın içinə vahimə doldu, axı niyə oyuncaqdan qorxur? Qorxulu nə var ki? Bax, kukla komodun üzərindədir, hara qoymuşam, orada da qalıb. Nə tərpənir, nə də...

     Kukla bir-iki dəfə gözlərini qırpdi. Murad  özünü elə göstərdi ki, guya başı işinə qarışıb, özü isə oğrun-oğrun kuklanı müşahidə edirdi.

     Kukla əvvəlcə sakitcə oturmuşdu. Sonra qollarını və ayaqlarını tərpətməyə başladı, paltarının ətəyini düzəltdi. Ağzını açıb aydın şəkildə dedi: "Ana. Anacan. Mən sənin yanına gəlmək istəyirəm".

     Murad sıçrayıb ayağa qalxdı, kuklaya tərəf qaçdı, onu silkələməyə, çevirməyə, gizli mexanizmi axtarmağa başladı. Heç nə tapmadı. Kukla gözləri bağlı halda onun əlində uzanmışdı. Murad əlindəki kukla ilə otaqda  ora-bura qaçıb, beynində qaynayan suallara cavab axtarırdı, amma tapmırdı, tapmadıqca da içindəki vahimə hissi qara ilan kimi boğazına tıxanıb onu boğurdu. Murad kuklanı komodun üstünə atıb kompüterin kamerasını işə saldı, özü başqa otağa keçdi, telefonun ekranından kamera görüntüsünü izləməyə başladı.

     Otaqda tək qalan kukla əl-ayağını tərpətdi, komoddan aşağı düşüb pəncərəyə yaxınlaşdı, şüşəni yumruğu ilə döyüb qışqırdı: "Ana. Mən buradayam. Anacan. Mənə kömək et!" Kuklanın səsini eşitcək, Murad onun yanına qaçdı, lakin kuklaya çata bilmədi, hansısa naməlum qüvvə Muradı havaya qaldırıb fırlatdı və divanın üzərinə atdı. Görünməz əllər Muradı boğmağa başladı. Murad divanda çırpınır, xilas olmaq istəyirdi. Kukla Muradın vurnuxmasına baxıb gülürdü. Murad var gücüylə onu boğan qüvvəni itələdi, kuklaya tərəf qaçdı və onu pəncərəyə çırparaq şüşəni sındırdı. Kukla həyətdəki quru otların üstünə düşdü, kimsə Muradın başına möhkəm bir yumruq ilişdirdi.

     Murad özünə gələndə hava qaralmağa başlamışdı. Ətrafdakı hər şey kölgələnmişdi. Murad hiss etdi ki, çox qorxur, hərçənd kukladan, cansız oyuncaqdan qorxmaq absurd idi, Murad bunu anlayırdı, amma içinə dolan narahatlıq hissini ram edə bilmirdi.    

     Onun gözləri otaqdakı qaranlığa öyrəşdikdə o, qarşısında parlayan iki dairə gördü və bunların kuklanın gözləri olduğunu başa düşdü. Kuklanın plastik  gözləri tez-tez açılıb-yumulurdu, tik-tik, tak-tak, əynindəki donu xışıldayırdı — şuh-şuh, şah-şah. Kukla ona yaxınlaşdı və Murad, gerçəkdəmi, başındamı, eşitdi: "Ana. Anacan. Mən buradayam".  Muradın ağlına gəldi ki, bəlkə bu kukla itkin Leylanın ruhudur?

     Murad  fikrini bitirə bilmədi, kukla atılıb Muradın  baldırını dişlədi. Kuklanın gözlənilməz həmləsindən Murad döşəməyə yıxıldı, kukla onun sinəsinə hoppandı, Muradın ürəyini əzmək istəyirmiş kimi qırmızı çəkmələri ilə onu tapdalamağa başladı, qəhqəhə ilə atılıb-düşdü. Murad ağrıdan inlədi, qurtulmaq üçün döşəmədə fırlandı. Kukla qəzəblə Muradı təpikləməyə davam edirdi, ağzını geniş açdığından çirkinləşmişdi.  Nəhayət Murad kuklanı özündən qoparıb kənara atdı, ayağı ilə itələdi. Zərbədən kukla divanın altına uçdu və oradan səsi gəldi: "Bir, iki, üç, dörd, beş. Ana. Mən buradayam. Anacan. Məni xilas et. Ana. Mən buradayam".

     "Bəlkə dəli oluram?" — Murad düşündü. — "Kuklalar danışa bilmir! Yoxsa bu, kukla deyil? Kabusdu? Ruhdu? İlahi, kuklanı niyə çardaqdan götürdüm! Gərək orda qoyaydım!"

     Murad səhərə qədər yatmadı, dizlərini qucaqlayıb divanın altından gələn səslərə qulaq asdı. Kukla bütün gecəni elə hey danışdı, danışdı, danışdı…

     Günəşin ilk şüaları ilə Murad oturduğu yerdən ayağa qalxdı. Otağa dolmuş sükutdan qulaqları cingildəyirdi. O, kuklanı axtardı, amma heç yerdə tapmadı. Divanın altında yalnız  xırda krujeva parçası qalmışdı. Krujeva üzərində ipək sapla naxış işlənmişdi. Murad diqqətlə baxıb gördü ki, bu naxış deyil, yazıdır: "Leyla".

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5