Aytac Kərəməli

Keçən yay

e s s e

Gənclik illərimin ən gözəl hədiyyələrindən biri mübarizədə olan gənc olmağın gözəlliyini duya bilməkdir. Hiss edirəm ki, bu özü ən böyük xoşbəxtlikdir. Sadə və balaca (balaca olması xoşuma gəlir)) mətbəximdə oturub, soyuducunun üstündəki Miyazaki kepeneklerime baxa-baxa şaftalı yeyirəm, xəyalımda yaşıl kəpənək paltaryuyanın üstünə qondu, digəri isə uçmağa hazırlaşır. Necə gözəldilər, bir-biri ilə harmoniya içində, yarış, ya da rəqabət halında deyillər. Ona görə öz gözəlliklərini ortaya qoya bilirlər. Rəqabət demişkən, işə yeni qız gəlib, ilahi, çox gözəldir. Dərisinin rəngindən tut yaşıl gözlərinə qədər. Sadəcə anlamadığım şey bu qədər gözəl bir qızın niyə mənimlə dava içində olmasıdır. Bir tərəfdən onu başa düşürəm, bu, yaralı insan davranışıdır, yeni girdiyi ortamda özünü sübut etmək ehtiyacı duyur, bəlkə də. Ya da işdəki bəzi oğlanların onu mənimlə mübarizə halına sürüklədiyini hiss edirəm. Qucaqlamaq, dəstək olmaq və əslində düşmən olmadığımızı bilməsini istəyirəm.) Silkələyim və deyim ki, belə inkişaf olmur. Qadınlar düşmən deyil bir-birinə, bizi sadəcə buna inandırıblar. Cəmiyyətin bizi sürüklədiyi mənasız rəqabət, yarış halı xoşuma gəlmir. Digər tərəfim isə məyusdur. Təbiətimi nə çox narahat edirmiş belə ortamlarda olmaq və xüsusilə qadınlarla belə hallar yaşamaq. Qarşı tərəf səni də məcbur edir ki, özünü sübut etmək halına bürünəsən. Özümə söz vermişəm, belə etməyəcəm. Ilk iş günü arxaya keçib ağlamışam və hətta digər iş yoldaşıma (o da çox gözəl qadındır) dedim ki, istəmirəm belə yerdə işləmək. Yorucudur. Nəyisə sübut etmək də, özümü mənə aid olmayan mübahisələrin içinə salmaq da istəmirəm. Heç nə enerjimdən qiymətli deyil. Şükür ki, sonra keçdi. Yerini qarşımdakı insanla bağlı məyusluq aldı sadəcə. Nəysə. Eybi yox. Bəlkə, bir gün bu manipulyativ şeylərin fərqinə varacaq. Mənə çətin gələn şeylər haqda düşünməyə başlayıram, qaldıra bilmədiyim yükləri xatırlamaq və içimdən hönkürtü ilə ağlamağın gəlməsi - həyatı gözəl edən bunlar deyil?) Kəpənək dedim bayaq, yadıma düşdü, Azər dedi ki, kəpənək kimisən. Xoşuma gəldi. Ümumiyyətlə, kişilərdən aldığım komplimentlər artiq bir o qədər də heyecanlandırmır məni, amma eşitmək xoşuma gəlir. Səmimi olub olmaması isə vecimə deyil.))) qoy bütün gün məni teriflesinler) Hər nəysə. "Mübarizə" dedim, deyəsən, bayaq. Əslində bu sözü öz lüğətimdən çıxartmaq istəyirdim. Sonra fikirləşdim ki, ona yüklədiyim mənanı dəyişdirsəm, daha yaxşı olar. "Mübarizə" yəni o demək deyil ki, qaçhaqaç, ya da savaş vəziyyəti. Özün üçün bir şeylər etməyə davam etmək, bu, bəzən insanların "böyük uğur" adlandırdığı şeylər də ola bilər, evə gedib dondurmani yeyib yatmaq da, çiçəklərinə su vermək də. Amma xoş şeylərə, öyrənməyə can atmaq. Və elədiyin hər şeyi ürəkdən eləmək, rahat olmaq. Bu yaxınlarda bir kişi ilə tanış oldum, hətta, məncə, aşiq oldum. Onsuz da demişdim, bundan sonra məni 40 yaşlı kişinin enerjisi aşiq edə bilər ancaq, xoşuma gəlir o kişilərlə eyni evi paylaşmaqdan, sən yatanda otağa səssiz girmələrindən, xırda şeylərin gözəlliyini duymağa başlamalarindan, onun da 44 yaşı var idi. 2 saat çəkdi. Ağlıma gəldi ki, niyə adamlar elə bilir tanışlıq dediyimiz şeyin ardı gəlməlidir? Biz qəşəng söhbət elədik. Hiss etdim ki, onunla çox şeyi paylaşa bilərik, yaxşı münasibətimiz olar. O da hiss edirdi. Çünki bir yerdən sonra dəlicəsinə aşiqliyin yerini, məncə, adamı görüb "təbiətimə uyğundur" deyə düşünmək və sonra ardıyca gələn doğmalıq, sevgi alır. Bu da mənə bəs elədi. Evə gəldim, yaza bilərdim, yazmadım, dondurmami yeyib yatdım, o da yazmadı. Xoş xatirə kimi 2 saatlıq münasibət yaşadıq.) Gözəl idi. Sabah Sumqayıta gedəcəm, Samiri görməyə. Və Sumqayıtı.) Təbiətim yorulur burda, əvvəl elə bilirdim bu qədər şiddətli şəkildə duyduğun özünlə qalmaq ehtiyacı keçicidir, gənclik əlamətidir və s. Sonra gördüm 30 yaşlı bacım da sevgilisi ilə 2-3 gündən artıq birlikdə yaşaya bilmir, 40-a yaxın yaşı olan rəfiqəm deyir ki, 10 ildir evli qala bilməyimizin sirri yoldaşımla boşanmamagin, xoşbəxt evliliyin yolunu tapmışıq, mən bəzən başqa yerdə qalıram, özümlə vaxt keçirirəm, ayda bir neçə gün, ümumiyyətlə, bir-birimizi görmürük və s. Yoxsa evliliyin ilk illərində özüm üçün çox darıxırdım. Qəribədir ki, bunu deyən adamlar da, mən də kənardan çox şən, sosyal və mehriban görünən adamlardırlar, əslində elədilər də.) Deməli, balans məsələsi doğrudur. Özünlə nə qədər çox vaxt keçirirsənsə, digərləri ilə ünsiyyətin də bir o qədər səmimi və mehriban olur. Indi isə məni hər gün kontakt qurmaq da yorur, şəhərin səs küyü də, hər yerdə həddindən artıq informasiya olması da. Təzə otaq yoldaşım var, ilahi, susmur. Bıçaqlamaq istəyirəm arada.) Adam bu qədər danışar?) Ev dediyimiz yer sakitlik deyildi? Dəniz qırağında, balaca evimdə, Fibo ilə kecirtdiyim vaxt üçün darıxıram.) Amma orda da bir yerdən sonra lazımından artıq tək qaldığımı hiss etmişdim. O duyğu da gəlib - keçmişdi, düzdü. Oturub otaq yoldaşımdan şikayətlənməyimin belə həyatı gözəl edən şeylərdən olduğunun fərqinə vardım və üzümü güldürdü.) Eybi yox, gedim yatım.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5